ჩემი ხეთა
ცისკიდურთან სამზეოდ,
დღის ციაგი ანთია,
ღამის ბოლო აკორდი,
ფეხშიშველა ნიავი,
დარბის ცვრიან ბალახზე,
უციმციმებს თვალები,
ყვავილების სალამზე.
მზის სხივები ჩაუცვამს
ფარჩად, დილის ირაოს...
( უძინარი პოეტი,
კვლავ ლექსებთან "ჭიდაობს ".)
ბულბულები გალობენ,
ახალი დღის კვლავ შობას...
ვეფერები მზეს და ცას
(ვნატრობ ისევ ბავშვობას)
გაწოლილა მთის ძირში,
მონატრების აჩრდილი,
ნაფერები წლებით და
სიყვარულით "დაღლილი ".
ჩემი ღელე, ნაშობი
"პაპანწყვირეს " მკერდიდან,
წარმოსახვებს წამწამზე
მოგონებად ეკიდა...
თენდება და...აისი,
მოგავს ზღაპრულ ფერიას,
ურთის მთიდან ცურვილ მზეს,
დედის სითბოც ერია...
სანთლად ვენთო ნიადაგ,
ჩემს ხეთას და ხეთელებს,
თუკი რამე მტკენია,
ჩემი ხეთა მიმთელებს.
ვადღეგრძელებ ჩემს სოფელს,
იმიერს და ამიერს...
ხეთელებო, ღვთის მადლი ,
მრავალ-- მრავალალჟამიერ...
გაწოლილა მთის ძირში,
მონატრების აჩრდილი,
ნაფერები წლებით და
სიყვარულით დაღლილი...
ჩქიმ ხობიშ დო ხეთაშ შქას
ულირ წანეფ ლააფენს,
ოდაბადეშ ლაფარას...
დიდაშ ხვამათ შურ-ეფშა
დღალეფ, ირო გახარას.
უფერუანს ჩქიმ რჩინ გურს,
ჭურია დო ნაბადა,
ხეთა, ჩქიმი სისქვამეს,
ამბღა ხოლო რაგადანს...
ჩემში მუდამ იცოცხლებს,
ცისარტყელას ფერები...
ჩქიმ ხობიშ დო ხეთაშ შქას,
გილარჩინელ ლერსეფით...
ნონა ლატარია
