მეგრული ლექსი „ნადირუა ზემო ბიას“


გოლას მიკახორანს ხალხი
სოფელს ჯოხო ზემო ბია,
ოხვამეში მინალუსი
გედგუ ჯვეში ეკლესია.
დიდ ხანიშ ღურელემსი
მუნოსვანჯუ თოლირ ქუა,
გვარ დო სახელი გეჭარუნი
მინჯეშოთ რე გურიშ ჭუა.
დიკოხონსი მიფში თეშ
ქოდიჭყ უცბას თოისერ ჭვიმა,
გინორთვილი სოთინ ვარე
იფშოლუქ დო მუ ფქიმინა.
მიდგარენს დიშკა მეუღუდ
შორდით აფუდ ფორილი,
ხორშიშ ტყას მუკვათუდუ
ჯალეფი გიშაგორილი.
გაჩქვენუდუ სიმფონია
თეშ ღირწკინუნდ ურემი,
ბეთხოვენს დენჯარებუდუ
ვარდუკონი ღურელი.
საცხირეს ქისა მუკუბუდუ
ღირზე ურთანდ მორგვიშ დუსი,
მეურემე გას მიწოხედუ
ალბათ ვარჩქილედუ ჸუსი.
უღუს ტაბუკი კილურღუდუ
ამპური უნჭირანდუ ხოსი,
საქონელი ვაცოდუდუ
ვაგუდუ გვალო დონწყილ კოსი.
ურემს ხასლას ელათხოზუდუ
უჩა ფერიშ ჯოღორი,
ოთხოლოქი მიკილესი
კიტიაში ნოხორი.
თინეფი ბიას ქოდიპტედო
მა მოლავრთი ნოჯიხიშა,
მუთ ქობძირი თიმ დღას თექი
ბჭარუნქი დო გოთმივშინა.
თოფი ხუჯისი გინმობუდუ
ჯას გითუორექ ჯინჯ ღულასი,
წვანსი ჩიტი ამახედო
მუშობურათ ღურჭულანსი.
ზესკვი სუროს მითიფაჩალ
სკვინჩა გეხე შკა შარასი,
გურმეჭვია ძიგირემსი
გილასხაპუნსი ძგადოძგასი.
ჟიდო ფერდის თხა იკირტონ
კაკილარიშ ნაჯინჯასი,
ჩხოულეფ მინდორს იდიარა
კამბეშ მითითქირშონ ტყასი.
თხომუშ ჯინსი წყურგილე რე
ხერკე მუკობ ნოველასი,
გინოჭკირილ ჭურაშ დუსი
ტარი უღუ თოლირ ჯაში.
გეშევღი დო გევშვი წყარი
ჸნიჯგუა კანკალანსი
სო კილმურსი თე ხვამილი
ღურელს გამწადგინუანსი.
ჯიკიშ დუსი ქიგივსვანჯი
მუშოთ მოკოდუ სტოლ დო სკამი,
ოშ წანასი ვაგმოჭყორდუ
წყურგილე დო ხერკეშ წყარი.
ელუაუნი ღარღულასი
მიბარდუ გოლაშ რგილი ქარი,
მუს ძირუნდი უჯგუშისი
იფრელი ქოგუდუ ნახანტასი.
ტყა დოთხილეთ ბიარეფი
ქეშუნახით სკუალემსი,
მოთაშ მოთა დორხვამანა
ონჯუას დო გოთანელსი.
აჩიკო(ანდრო) ჩიტაია